W cerkwiach na miłośników historii sztuki czekają unikatowe ikony, czyli malowane na drewnie obrazy sakralne. W Polsce ikony powstawały głównie w XV-XVI wieku na ziemiach wschodnich i południowo-wschodnich, właśnie na terenie Gminy Sanok.
Po prostu musisz to zobaczyć!
Piesze, czy rowerowe wędrówki wyznaczone biało-niebieskim szlakiem, to wspaniała możliwość, aby zobaczyć najwspanialsze zabytki sztuki sakralnej. Szlak biegnący Doliną Sanu jest szlakiem dydaktycznym (znakowany na niebiesko) i prowadzi z Sanoka do najstarszej drewnianej cerkwi w Polsce (w Uluczu). Łączna długość szlaku wynosi 70 km i umożliwia zwiedzenie 10 cerkwi i 2 muzeów. Szlak można pokonywać pieszo, konno, rowerem górskim, szosowym, oraz płynąc doliną Sanu. Główne atrakcje turystyczno – krajoznawcze tego szlaku to:
Sanok – Muzeum Ikon: mieści się w sanockim zamku, pierwotnie był to ruski gród, na którego miejscu stanął kazimierzowski zamek gotycki, który został przebudowany w latach 1523 1548, w stylu renesansowym. W jego salach wyeksponowanych jest 106 ikon, z ok. 700 posiadanych przez muzeum, reszta zostanie wyeksponowana po zakończeniu remontu pozostałych pomieszczeń. Posiadana przez placówkę kolekcja jest największą w Polsce. Dodatkowo muzeum oferuje: malarstwo Z. Beksińskiego oraz dzieła innych współczesnych artystów, eksponaty archeologiczne i historyczne związane z regionem.
Sanok – katedra Prawosławna cerkiew katedralna p.w. Św. Trójcy: siedziba biskupa Diecezji Przemyskiej i Nowosądeckiej, murowana, zbudowana w 1784 r.
Sanok – Muzeum Budownictwa Ludowego (Skansen): zajmuje powierzchnię 38 ha, prezentuje ok. 120 obiektów architektury drewnianej z terenu Bieszczadów, Beskidu Niskiego i Pogórzy, m.in. cerkiew z Ropek 1801 r., z Grąziowej 1731 r., z Rosolina 1750 r., kościół z Bączala Dolnego 1667 r.. Skansen posiada również około 500 ikon z których część znajduje się w wyżej wymienionych cerkwiach zaś pozostałe są wyeksponowane w oddzielnym budynku. Sanocki skansen jest największą tego typu placówką w Polsce.
Międzybrodzie – dawna cerkiew parafialna grecko-katolicka p.w. Trójcy Św. murowana, wzniesiona w latach 1899 – 1900, obok której znajduje się grobowiec rodziny Kulczyckich w kształcie piramidy.
Tyrawa Solna – drewniana cerkiew p.w. Jana Chrzciciela: zbudowana w 1837 r. Obecnie użytkowana jako kościół rzymsko-katolicki.
Hłomcza – cerkiew grecko-katolicka p.w. Soboru NMP: drewniana, wzniesiona w 1859 r. W latach 1946-1960 użytkowana przez kościół rzymsko-katolicki, następnie przez cerkiew prawosławną a od 1991 r. odbywają się tam nabożeństwa obrządku bizantyjsko-ukraińskiego.
Łodzina – dawna cerkiew filialna grecko-katolicka pod wezwaniem Narodzenia NMP: wzniesiona w 1743 roku, obecnie kościół filialny rzymsko-katolicki. Obok cerkwi piękny stary dąb.
Dobra Szlachecka – dawna cerkiew parafialna grecko-katolicka p.w. św. Mikołaja: drewniana, zbudowana w 1879 r. obecnie kościół filialny rzymsko-katolicki p.w. Podwyższenia Krzyża. Przed cerkwią cenna, trójkondygnacyjna obronna brama – dzwonnica z XVII w. z kaplicą na piętrze oraz dzwonami z 1624 i 1625 r.
Ulucz – najstarsza, drewniana cerkiew w Polsce p.w. Wniebowstąpienia Pańskiego: zbudowana w 1510 r. Wchodziła w skład zespołu klasztornego bazylianów. Obecnie filia MBL w Sanoku. Położona na szczycie stromego, owianego legendami wzgórza “Dębnik”, na północnym krańcu wsi.
Siemuszowa – drewniana, filialna cerkiew grecko-katolicka p.w. Przemienienia Pańskiego: zbudowana w 1841 r. Obecnie użytkowana jako kościół rzymsko-katolicki.
Sanok – Olchowce – dawna cerkiew parafialna p.w. Wniebowstąpienia Pańskiego: drewniana, wzniesiona w 1844 r. Obecnie użytkowana przez kościół rzymsko-katolicki.
Park Krajobrazowy Gór Słonnych: został powołany rozporządzeniem Wojewody Krośnieńskiego z 27 marca 1992 r. Leży w północno-wschodniej części województwa, na północ od Sanoka, Zagórza, Leska i Ustrzyk Dolnych. Obejmuje Obszar Gór Słonnych, południową część Pogórza Przemyskiego. Najwyższe szczyty to Góry Słonne 672 m npm. oraz Chwaniów 685 m. npm. Jest to obszar wyjątkowo cenny ze względu na jego walory przyrodnicze i kulturowe. Malowniczo uformowane grzbiety górskie przybierają układ rusztowy. Odwadnia je gęsta, kratowo ułożona sieć rzek i potoków. Atrakcyjność tego terenu podnosi bardzo słabe zaludnienie, co gwarantuje niezakłócony kontakt z przyrodą.
Dolina Sanu: malownicze meandry rzeki, która na tym odcinku oddziela strome, zalesione zbocza Gór Słonnych i Pogórza Przemyskiego od nieco łagodniejszych wzgórz Pogórza Dynowskiego, stanowiąc dużą atrakcję dla kajakarzy, miłośników wędkowania oraz amatorów kąpieli. Przewidziana w latach pięćdziesiątych do zalania wodami zbiornika, który miał powstać po zbudowaniu zapory w Niewistce, jest obecnie bardzo słabo zurbanizowana, a w efekcie zachowała swój naturalny dziewiczy charakter.
Wychodnie skalne: oryginalne formy piaskowcowe na grzbietach Gór Słonnych, tworzące fantastyczne kształty, przywodzące na myśl upiory z ludowych podań. Na szlaku znajdują się dwie z nich – Orli Kamień oraz Kamień na Granickiej.
