Gmina Sanok może poszczycić się bardzo długą i ciekawą historią. Badania archeologiczne potwierdziły hipotezę, że ówczesne ziemie zamieszkiwane były już w epoce kamienia, o czym świadczą liczne znaleziska, takie jak: kamienne motyki z Bykowiec, czy toporek z Prusieka. Inne "skarby" pochodzą z epoki neolitu i wczesnego brązu, natomiast monety rzymskie i celtyckie wskazują na późniejsze kontakty handlowe z Cesarstwem Rzymskim i plemionami celtyckimi.
Pierwsza wzmianka o gminie wiejskiej Sanok pochodzi z XII-wiecznego ruskiego „Latopisu hipackiego”, z którego dowiadujemy się, że nasze tereny, będące we władaniu książąt ruskich, zostały zdobyte przez księcia węgierskiego Gejzę II. Następnie w XIV w. ziemie Rusi Halickiej przyłączył do Polski Kazimierz Wielki i rozpoczął na nich akcję kolonizacyjną. W XIV i XV w. powstało na tych terenach wiele nowych osad, m.in.: Trepcza, Czerteż, Prusiek, Nowotaniec, Kostarowce, Stróże Wielkie i Małe, Hłomcza, Płowce, Sanoczek, Międzybrodzie. Osady te były własnością rodów szlacheckich i rycerskich. Znaczne dobra skupili w swych rękach władający na zamku Sobień – Kmitowie. Obok nich, liczącymi się wtedy rodami byli także: Oleśniccy, Matiaszowie, Tarnawscy i Czeszykowie.
Wiek XVI przyniósł nasilenie konfliktów spowodowanych pogorszeniem sytuacji na wsi. Dochodziło do buntów chłopstwa przeciw pańszczyźnie, zaś cały wiek XVII pogrążony był w ogniu wojen i najazdów, które dodatkowo pogorszyły sytuację gospodarczą regionu. Szczególnie dotkliwy był najazd tatarski w 1624 r., który spowodował ogromne spustoszenie. Wiele wsi uległo spaleniu, a ich mieszkańcy dostali się w jasyr.
W 1772 r. w wyniku pierwszego rozbioru Polski gmina Sanok znalazła się w zaborze austriackim. Zaborca zlikwidował dotychczasowy podział administracyjny, przyporządkowując na krótko tereny gminy do cyrkułu leskiego, a następnie sanockiego.
Dopiero koniec XVIII w. przyniósł znaczne ożywienie gospodarcze. Pomimo niewoli prężnie rozwijało się rzemiosło, kołodziejstwo, bednarstwo, stolarstwo i kamieniarstwo. Powstawały cegielnie (Mrzygłód), młyny i browary (Markowce, Jurowce i Sanoczek). Rok 1848 przyniósł zniesienie pańszczyzny. Poprawiła się sytuacja ludności wiejskiej, nastąpił też wzrost produkcji rolnej i postęp techniczny. Wprowadzono nowe metody uprawy roli, we wsiach zakładano warsztaty tkackie, olejarnie i tartaki napędzane siłą wody.
Druga połowa XIX w. to dynamiczny rozwój przemysłu naftowego, złoża ropy odkryto m.in. w Tyrawie Solnej. Kolejny potężny bodziec do rozwoju gospodarczego dała zbudowana w 1872 r. linia kolejowa Przemyśl – Łupków i Zagórz – Sanok – Jasło oddana do użytku w 1884 r.
Końcem XIX w. rozwinął się ruch spółdzielczy, powstały kasy gminne służące pomocą mieszkańcom wioski. Rozwój gospodarczy został jednak zahamowany przez wybuch I wojny światowej. Jesienią 1918 r. po wieloletniej niewoli wróciła Rzeczypospolita, jednak dopiero lata 30. przyniosły znaczne ożywienie gospodarcze. Nastąpiła poprawa ekonomiczna wsi, zmalała liczba analfabetów, powstały uniwersytety wiejskie, np. w Dobrej Szlacheckiej.
W 1939 r. wybucha II wojna światowa. Rozpoczął się terror i bezwzględna, systematyczna gospodarka rabunkowa ziem okupowanych. Okupacja zbierała okrutne żniwo, śmierć poniosło 10 tys. Polaków i 8 tys. Żydów. Pozostały po niej zdewastowane zakłady przemysłowe i ogromne zniszczenia materialne. Wysiedlenia związane z konfliktem polsko-ukraińskim doprowadziły do znacznego zmniejszenia się liczby ludności.