Kostarowce

Wieś położona na obrzeżu Pogórza Dynowskiego u podnóża Góry szczodre 472 m n.p.m.

Prawdopodobnie lokowana jako wieś służebna grodu sanockiego przez księcia Bolesława Jerzego Trojdenowicza w dolinie Potoku Różowego, podobnie jak pobliskie Jurowce, które swoją nazwę mogły wziąć od imienia księcia, Czerteż, który swoją nazwę wziął od gwarowego słowa „czerteżnyki” tj. rzemieślnicy oraz Kostarowce, której nazwa może pochodzić od określenia „kostyhrowci” – gracze w kości, komicy, artyści. W roku 1880 wieś liczyła 1047 mieszkańców, w tym 206 katolików, 671 unitów oraz 169 osób deklarujących inne wyznania. Pod koniec XIX w. większościowa własność należała do Zenona Słoneckiego.

Pierwszym dokumentem pisanym, w którym występuje nazwa Kostarowce jest akt uposażenia obejmującej kilka wsi parafii w Strachocinie, wystawiony w roku 1390. W akcie tym wymieniony jest kościół wybudowany „na polach wsi Kostarowce”, zaś ofiarowane proboszczowi „jeden łan frankońskiej miary ziemi przysposobionej i wykarczowanej oraz pole położone z tyłu za wymienionym kościołem” także znajdowały się na terenie Kostarowiec. W XIX i XX w. kościół należał do łacińskiej parafii w Strachocinie.

Zabytki:

• Cerkiew parafialna p.w. Szymona Słupnika, grecko-katolicka, po 1946 roku zamieniona na kościół filialny rzymsko-katolicki – filia parafii w Strachocinie. Pierwsza cerkiew w Kostarowcach wzmiankowana była w 1440 roku. Obecną zbudowano w 1872. Jest to świątynia drewniana, orientowana, konstrukcji zrębowej, oszalowana deskami w pionie, trójdzielna. Nad prezbiterium, nawą i wieżą, ośmioboczne, pozorne wieżyczki sygnaturkowe o kopulastych hełmach. We wnętrzu sufity z fasetami. Ikonostas współczesny cerkwi, architektoniczny, odrestaurowany w 1939 roku.
• Na przycerkiewnym cmentarzu nagrobek Jana Nepomucena wykonany przez rzeźbiarza z Brusna Starego z Rymanowa.
• Folwark z rządcówką, spichlerzem i stajniami z XIX wieku, trzy stawy z wyspami i aleją.
• Kilka kapliczek z XIX wieku