Miejscowość urokliwie położona na dwóch brzegach Sanu pomiędzy Pogórzem Dynowskim, Górami Sanocko-Turczańskimi, Górami Czarnymi z Kulminacjami Horodyszcze 429 m n.p.m. i Kopacz 536 m n.p.m. i Lasem Selpy. Nazwa miejscowości wskazuje na ważną rolę jaką kiedyś odgrywało – wieś między brodami (miejscami na rzece, przez które brodząc można było przejść na jej drugi brzeg.
Wieś wzmiankowana w 1439 roku, jako wieś królewska, podległa wójtowi sanockiemu, lokowana na prawie ruskim. W 1510 r. wzmiankowane jest tu cerkiew parafialna. Według tradycji pierwszymi osadnikami we wsi były rodziny Germaków i Wajcowiczów. Wajcowiczowie przechowywali dokument wydany im przez Augusta III, nadający im przywilej połowu ryb, wyrobu piwa, wyrębu lasu oraz zwalniający ich z pańszczyzny. Dokument ten zaginą podczas powojennych wysiedleń. Rodzina ta była również fundatorem dwóch ostatnich, cerkwi w Międzybrodziu. W 1602 roku starosta Jerzy Mniszech włączył wieś do utworzonego przez siebie, niegrodowego starostwa krośnieńskiego. W 2 połowie XIX wieku majątek nabyła rodzina Kannerów. Na początku dwudziestego stulecia część wsi należała do rodziny Nowaków.
Zabytki:
- Cerkiew p.w. Trójcy Świętej, grecko-katolicka, parafialna, obecnie kościół rzymsko-katolicki – filialny. Zbudowana w latach 1899-1900 z fundacji Aleksandra Wajcowicza. Murowana, potynkowana, w ukraińskim stylu narodowym, jednokopułowa. We wnętrzu ikonostas pędzla Bogdanowicza ze Lwowa, z 1900 roku. Bogate freski na ścianach i stropie –figuralne i ornamentowe, współczesne cerkwi. Na ścianie północnej duży portret fundatora trzymającego plany cerkwi – Aleksandra Wajcowicza, doktora medycyny, wykonany w 1899 roku przez Feliksa Bogdańskiego. Wajcowicz, jako powstaniec z 1863 roku został zesłany na Syberię, po powrocie, z której fundował cerkiew, plebanię i szkołę. Jego nagrobek znajduje się obok cerkwi. Po wysiedleniu ludności ukraińskiej użytkowana jako kościół rzymsko-katolicki. W 1966 roku zamknięte i przekazana w administrację Muzeum Budownictwa Ludowego w Sanoku. Pod naciskiem miejscowej ludności cerkiew zwrócono i od roku 1973 pełni funkcję kościoła rzymskokatolickiego.
- Obok świątyni murowana dzwonnica, oktogonalna, wybudowana w roku 1900.
- Według jednej z legend w miejscu tym istniał niegdyś klasztor Bazylianów, według innej, miejsce budowy cerkwi wskazał wyrzucony przez wodę dzwon, pochodzący z dawnej cerkwi na pobliskim Horodyszczu
- Na przycerkiewnym cmentarzu grobowiec rodzin Kulczyckich i Dobriańskich, zbudowany w kształcie piramidy, w latach trzydziestych, dwudziestego wieku. W grobowcu leżą „doczesne szczątki” Włodzimierza i Jerzego Kulczyckich . Włodzimierz Kulczycki (1862-1936) profesor a później rektor Akademii Weterynaryjnej we Lwowie i jego syn Jerzy Kulczycki (1898-1974) doktor filozofii z dziedziny archeologii, historyk sztuki, zebrali kilimów i kobierców wschodnich. ogromną kolekcję. Część zbiorów znajduje się obecnie na Wawelu a część w Muzeum Tarzańskim w Zakopanem.
